Bas Maliepaard in Trouw over Rennen!

“Ik zit naast mam op (…) de grond en wip met mijn voeten. Mama kijkt ernaar en haalt heel diep adem. Er komt niks.” We zijn pas drie bladzijden op weg in het tweede boek van Cora Sakalli – ze debuteerde onder de naam Coco van Rijn met ‘Sjaan Nel Konijn’ (2018) – en er hangt al een spannende sfeer om haar springlevende hoofdpersoon.

Loep (11) is een onstuimig, beweeglijk meisje en blijkbaar stoort haar moeder zich daaraan. Dat spreekt ze in het bovenstaand citaat niet uit, maar je voelt het des te meer. Loep vertelt de lezer ook meteen dat het háár schuld is dat haar halfzijdig verlamde zusje Juna (7) in het ziekenhuis ligt. En dat ze de ware toedracht voor haar moeder verborgen houdt.

Omdat de verzorging van Juna alle aandacht van de alleenstaande moeder opeist, moet Loep weken bij haar oom en tante logeren. Die wonen vlakbij een bos en een gesloten, in verval geraakt pretpark – een fan­tastisch, tot de verbeelding sprekend decor.

Hunkering naar liefde en begrip.

We leren Loep in rake typeringen steeds beter kennen als een wildebras, met een hoofd waarin het zomaar kan gaan ‘waaien’, die houdt van klimmen en rennen, en nergens bang voor lijkt. Haar impulsiviteit vat ze zelf mooi samen: “Ik ben gewoon niet zo goed in het opvolgen van adviezen, ook niet als ze van mezelf zijn.” Sterk dat Sakalli het gedrag niet labelt, maar invoelbaar maakt hoe Loeps binnenste borrelt, hoe graag ze het goed wil doen en hoe ze hunkert naar begrip en liefde.

Als Loep ontdekt dat een klasgenoot op haar nieuwe school (de ook al treffend beschreven, in zichzelf gekeerde goedzak Walter) extreem wordt gepest, neemt ze het zo stevig voor hem op dat ze zichzelf en hem in gevaar brengt. De kwestie rond Loeps zusje verdwijnt ondertussen iets te lang naar de achtergrond, maar uiteindelijk verbindt Sakalli beide verhaallijnen: ook bij Juna had Loep goede bedoelingen, die verkeerd hebben uitgepakt.

Sakalli schrijft soepel, met af en toe een beeldende zin, en toont psychologisch inzicht. Ze geeft dit eigentijdse verhaal bovendien een heerlijke, filmische finale (met wel een wat bevreemdende staart), waarin bijna alle personages bij elkaar komen en lessen worden geleerd over jezelf mogen zijn. Liefhebbers van het werk van Anna Woltz en Enne Koens moeten de naam Cora Sakalli maar goed onthouden.

Oordeel: beeldend, met psychologisch inzicht; voor de liefhebbers van Woltz en Koens.